Sommige dingen waren vroeger niet persé beter, maar wel veel gemakkelijker. Iets over jezelf vertellen, om eens iets te noemen. Vroeger (en we hebben het dan over de tijd dat de wereld nog mooi was, en seks nog vies - lang geleden dus) vulde je een vragenlijstje in, en dat was dat. Het fijne was dat iedereen datzelfde lijstje ook invulde, dus vergelijkend warenonderzoek was kinderspel. Dat er waarschijnlijk niemand echt wilde weten of je je liever saus óp dan wel náást je eten wilde hebben, was natuurlijk bijzaak. Mooie tijden. Tegenwordig gaat dat anders. Stupide vragenlijstjes zijn nu zó twintigste eeuw, en dat is misschien nog maar beter ook. Jammer alleen dat je nu wel echt je best moet doen om jezelf een beetje behoorlijk aan de digitale wereld voor te kunnen stellen. Moeite doen, dat schrikt af. Moeite doen betekent uitstellen. En laat ik in uitstellen nou heel erg goed zijn. "Wie ben ik?" is een moeilijke vraag. Voer voor filosofen, die er vast heel veel zinnigs over kunnen zeggen - maar ik ben geen filosoof, dus zo makkelijk kom ik er niet van af. Laat ik maar beginnen met de dorre feitjes. Is het belangrijk te weten dat ik Robbert heet? Dat ik 26 ben? Dat ik in Heemskerk woon, en Engels studeer in Amsterdam? Het zegt iets over mij, maar een rijtje feitjes is niet wie ik bén. Mijn naam hebben anderen voor me gekozen, mijn leeftijd kan ik niets aan doen, in Heemskerk ben ik nu eenmaal opgegroeid, en Amsterdam is zo lekker dichtbij. Toevalligheden. Alleen die studie Engels is een keuze, en een keuze die misschien wel veel over me zegt. Een taal studeren betekent lezen - heel veel lezen. Nu lees ik alles wat los en vast zit, dus dat komt goed uit. "Alles" is trouwens geen stijlfiguur; ik heb écht last van pathologische leeshonger. Als er niks beters voor handen is, lees ik op het toilet de achterkant van een fles bleekwater. Ik bedoel maar. Gelukkig is er altijd beter voorhanden, binnen én buiten de studie. Dat is mooi, want (read my lips!) lezen is niet eng. In een wereld waarin een twitter-bericht van 140 tekens een volwaardige taaluiting is, houd ik vast aan het ouderwetse boek. Dat zouden meer mensen moeten doen. Ik merk dat ik klink als een stoffige bibliothecaris, en dat is niet de bedoeling. Zelfs ik lees veel vaker niet dan wel. Dat komt deels doordat ik werk, natuurlijk. Ik werk in de horeca, om te voorkomen dat ik ooit een behoorlijk dag-en-nachtritme weet op te bouwen, maar dat baantje is bijzaak. Mijn andere baan is dat absoluut niet. Sinds maart 2010 mag ik mezelf namens D66 (de enige liberale partij van Nederland) gemeenteraadslid noemen; behalve een hele eervolle is dat ook vooral een hele uitdagende baan - én een hele leuke. Ik hou van het debat, van het politieke spel. 't Is natuurlijk ook een stukje idealisme. Ik kan me soms mateloos opwinden over dingen die verkeerd gaan, en dan is het wel prettig om zelf invloed op dat soort dingen te kunnen hebben. Schreeuwen vanaf de zijlijn is toch minder effectief. Het beetje vrije tijd die ik nog overheb, vul ik het liefst in met mijn vrienden. Spelletjes spelen tot diep in de nacht. Lekker eten (en, minstens zo belangrijk: lekker drinken). Bruine kroegen en zonnige terrasjes. Vakanties, ook - tot dusver altijd binnen Europa. Stedentrips; Praag, Londen, Rome... steden om verliefd op te worden. Een volle, maar wel préttig volle agenda. Valt er meer te zeggen? Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden. Een aartslui bezig baasje. Een atheïst met een bijbel naast zijn bed. Een rechtse geest met sympathie voor GroenLinks. Ik krijg jeuk van nationalisme, maar kippenvel van het Wilhelmus. Een dromer en een nuchtere kaaskop. Dit ben ik. Wie ben jij?

Sommige dingen waren vroeger niet persé beter, maar wel veel gemakkelijker. Iets over jezelf vertellen, om eens iets te noemen. Vroeger (en we hebben het dan over de tijd dat de wereld nog mooi was, en seks nog vies - lang geleden dus) vulde je een vragenlijstje in, en dat was dat. Het fijne was dat iedereen datzelfde lijstje ook invulde, dus vergelijkend warenonderzoek was kinderspel. Dat er waarschijnlijk niemand echt wilde weten of je je liever saus óp dan wel náást je eten wilde hebben, was natuurlijk bijzaak. Mooie tijden. Tegenwordig gaat dat anders. Stupide vragenlijstjes zijn nu zó twintigste eeuw, en dat is misschien nog maar beter ook. Jammer alleen dat je nu wel echt je best moet doen om jezelf een beetje behoorlijk aan de digitale wereld voor te kunnen stellen. Moeite doen, dat schrikt af. Moeite doen betekent uitstellen. En laat ik in uitstellen nou heel erg goed zijn. "Wie ben ik?" is een moeilijke vraag. Voer voor filosofen, die er vast heel veel zinnigs over kunnen zeggen - maar ik ben geen filosoof, dus zo makkelijk kom ik er niet van af. Laat ik maar beginnen met de dorre feitjes. Is het belangrijk te weten dat ik Robbert heet? Dat ik 26 ben? Dat ik in Heemskerk woon, en Engels studeer in Amsterdam? Het zegt iets over mij, maar een rijtje feitjes is niet wie ik bén. Mijn naam hebben anderen voor me gekozen, mijn leeftijd kan ik niets aan doen, in Heemskerk ben ik nu eenmaal opgegroeid, en Amsterdam is zo lekker dichtbij. Toevalligheden. Alleen die studie Engels is een keuze, en een keuze die misschien wel veel over me zegt. Een taal studeren betekent lezen - heel veel lezen. Nu lees ik alles wat los en vast zit, dus dat komt goed uit. "Alles" is trouwens geen stijlfiguur; ik heb écht last van pathologische leeshonger. Als er niks beters voor handen is, lees ik op het toilet de achterkant van een fles bleekwater. Ik bedoel maar. Gelukkig is er altijd beter voorhanden, binnen én buiten de studie. Dat is mooi, want (read my lips!) lezen is niet eng. In een wereld waarin een twitter-bericht van 140 tekens een volwaardige taaluiting is, houd ik vast aan het ouderwetse boek. Dat zouden meer mensen moeten doen. Ik merk dat ik klink als een stoffige bibliothecaris, en dat is niet de bedoeling. Zelfs ik lees veel vaker niet dan wel. Dat komt deels doordat ik werk, natuurlijk. Ik werk in de horeca, om te voorkomen dat ik ooit een behoorlijk dag-en-nachtritme weet op te bouwen, maar dat baantje is bijzaak. Mijn andere baan is dat absoluut niet. Sinds maart 2010 mag ik mezelf namens D66 (de enige liberale partij van Nederland) gemeenteraadslid noemen; behalve een hele eervolle is dat ook vooral een hele uitdagende baan - én een hele leuke. Ik hou van het debat, van het politieke spel. 't Is natuurlijk ook een stukje idealisme. Ik kan me soms mateloos opwinden over dingen die verkeerd gaan, en dan is het wel prettig om zelf invloed op dat soort dingen te kunnen hebben. Schreeuwen vanaf de zijlijn is toch minder effectief. Het beetje vrije tijd die ik nog overheb, vul ik het liefst in met mijn vrienden. Spelletjes spelen tot diep in de nacht. Lekker eten (en, minstens zo belangrijk: lekker drinken). Bruine kroegen en zonnige terrasjes. Vakanties, ook - tot dusver altijd binnen Europa. Stedentrips; Praag, Londen, Rome... steden om verliefd op te worden. Een volle, maar wel préttig volle agenda. Valt er meer te zeggen? Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden. Een aartslui bezig baasje. Een atheïst met een bijbel naast zijn bed. Een rechtse geest met sympathie voor GroenLinks. Ik krijg jeuk van nationalisme, maar kippenvel van het Wilhelmus. Een dromer en een nuchtere kaaskop. Dit ben ik. Wie ben jij?