Snelkookpan langs de kust
Door: Robbert
Blijf op de hoogte en volg Robbert
31 Juli 2010 | Italië, Rome
De route van Pisa naar Rome is zo onwaarschijnlijk mooi dat de Italiaanse spoorwegen er reclame mee durven maken. Het heet, zelfs in de reisgidsen, de "kustroute", en die kustroute is best een hele belevenis. De trein (een veredeld boemeltje) kruipt gestaag langs de Tyrreense kust, vaak in het zicht van de zee. Buiten is het stralend zomerweer, binnen is het een graad of honderd.
De trein zelf is een rijdende tentoonstelling van Italiaans spoorweg-design. Geen twee wagons zijn hetzelfde. Wij zitten in de modernste; een voormalige rokerscoupé, voorzien van airconditioning. Toch is het er zo gruwelijk warm dat zelfs onze Italiaanse reisgenoten, op het oog toch modebewuste mensen, besloten hun overhemden helemaal open te knopen. Dat was het punt dat wij gingen twijfelen aan de werking van de airco.
de Italiaanse spoorwegen maken geen echt onderscheid tussen snel- en stoptreinen. Alles trager dan een intercity krijgt dezelfde naam, en de reiziger moet zelf maar uitzoeken waar er zoal gestopt gaat worden. De onze stopt nogal eens op stations waar verder geen dorpen in de buurt lijken te liggen, dus de reis duurt nogal lang, en langzaam worden we gaar.
En toen kwam Rome, en (voor het eerst in vier uur tijd) ook een conducteur. Hij kwam, zag en begon te zweten. De airconditioning kreeg een rotschop, en twee ramen werden letterlijk opengeschroefd. Daarna zeeg de beste man hijgend en puffend neer in een stoel.
De treinreis was ook zonder verkoeling heus de moeite waard... maar ik had toch liever gehad dat iki iets eerder mijn kaartje had moeten laten zien.
De trein zelf is een rijdende tentoonstelling van Italiaans spoorweg-design. Geen twee wagons zijn hetzelfde. Wij zitten in de modernste; een voormalige rokerscoupé, voorzien van airconditioning. Toch is het er zo gruwelijk warm dat zelfs onze Italiaanse reisgenoten, op het oog toch modebewuste mensen, besloten hun overhemden helemaal open te knopen. Dat was het punt dat wij gingen twijfelen aan de werking van de airco.
de Italiaanse spoorwegen maken geen echt onderscheid tussen snel- en stoptreinen. Alles trager dan een intercity krijgt dezelfde naam, en de reiziger moet zelf maar uitzoeken waar er zoal gestopt gaat worden. De onze stopt nogal eens op stations waar verder geen dorpen in de buurt lijken te liggen, dus de reis duurt nogal lang, en langzaam worden we gaar.
En toen kwam Rome, en (voor het eerst in vier uur tijd) ook een conducteur. Hij kwam, zag en begon te zweten. De airconditioning kreeg een rotschop, en twee ramen werden letterlijk opengeschroefd. Daarna zeeg de beste man hijgend en puffend neer in een stoel.
De treinreis was ook zonder verkoeling heus de moeite waard... maar ik had toch liever gehad dat iki iets eerder mijn kaartje had moeten laten zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
